De linkse kerk en linkse dominees

Ik was geboeid door de rechtse kritiek op links waarin met het begrip ‘linkse kerk’ wordt geschermd. Daar wil ik graag een beschouwing in de Vrijdenker aan besteden. Immers wij denken vrij, los van alle vooroordelen!

Tegenwoordig gaat men niet meer een uurtje per week naar een kerk, maar kijkt en luistert men dag en nacht naar de media. Vroeger hoorde je in de kerk een hoop rare dingen die gewoon niet kunnen bestaan of niet kunnen kloppen. Daar denken we vanaf te zijn. Niets is minder waar. Elk mens - en vooral linkse mensen - worden in westerse samenlevingen dagelijks blootgesteld aan beelden, geluid en listig verstopt nieuws dat door derden voorgekookt is. Sterker nog: nieuws op politiek gebied blijkt vaak niet te kloppen.
Zijn we - als links - ons die beïnvloeding wel bewust? (Ik noem het nog even geen hersenspoeling, maar kom er uiteindelijk wel op uit.) Er zijn natuurlijk ontelbare dingen die men bij het 8-uur-journaal doorziet als zijnde niet echt waar, maar mijn stelling hier is dat de echte beïnvloeding veel subtieler gaat. Men zet ragfijne psychologische frames op waar de mensen onbewust in gaan geloven. Jarenlang gaan die boodschappen soms door.
De term ‘linkse kerk’ - bijvoorbeeld - prikkelt en maakt linkse mensen boos. Maar eigenlijk is het gedeeltelijk waar. Want ‘links’, PvdAers, SPers, GLers en zelfs ISers zitten ook in een soort kerk en luisteren (onbewust?) naar allerlei zelfbenoemde dominees, ‘linkse dominees’ of andere mooie praatjes op de radio of TV, althans trappen in veel nepnieuws en medialeugens; en geloven die berichten.
Vroeger werden onwaarheden voor waar versleten. Maar tegenwoordige onwaarheden – zoals waneer het gaat over oorlogen gaat tegen landen die Amerika onwelgevallig zijn zitten altijd verstopt in lekker leesbare artikelen in zogenaamde linkse bladen. De regeringen van zeer bepaalde landen worden dan ‘regimes’ genoemd. (Ik schreef er eerder in De Vrijdenker over.) Dergelijke woorden zoals 'diktaturen', 'totalitaire samenlevingen' en/of 'regiems' worden uiteindelijk honderdvoudig nagepraat, valt mij op, tot die in Clingendael en Amnesty International aan toe. Terwijl Franco, Pinochet, Hitler en Mubarak juist de echte dictators waren. Vooral onwaarheden met een verstopte rechtse politieke mening worden vaak handig en subtiel voor een groot links publiek geframed. Vooral als er geweld in het spel is. Want rechts weet dat links nu eenmaal massaal op tilt slaat als er bijvoorbeeld geweld wordt gebruikt door deze regeringen die eigelijk gewoon echt gekozen presidenten of premiers zijn (Poetin of Maduro). Regime changes dan gaan altijd met geweld gepaard, en dat geweld mag dan wel, maar tegengeweld, namelijk door je eigen land verdedigen mag van het linkse Nederlandse publiek niet. (Voorbeeld: Hongkong, Venezuela, maar ook Suriname.) Rechts buit deze Pavlov-reactie bij links medogenloos uit.

Er zijn allerlei soorten onwaarheden. Ik noem hier een paar voorbeelden die veel linkse mensen in het verleden slikten voor zoete koek:

“Saddam Hoessein laat couveuses door zijn troepen in elkaar slaan”.
“Poetin, Saddam, Kadaffi, Milosevic en Maduro waren of zijn allemaal dictators ”.
“Russen schieten zomaar burgervliegtuigen uit de lucht”.
“Maduro knecht zijn eigen volk”.
"Links en rechts doen er niet meer toe".

Het lijkt dus Orwell’s 1984 wel: wat wit is (Soekarno, socialisme, Sovjet Unie, en nu weer Rusland) wordt zwart, en wat zwart (Moebarak, Suharto, Israel en de inmengingen van de USA) is wordt in de media wit gemaakt.
Vijftig jaar geleden gebeurde het ook al. Wij geloofden de smoesjes waar de media mee kwamen toen de VS in 1954 Korea en in 1964 Vietnam – na het ‘Tonkin incident’ - de oorlog startte. Het persbureau Reuters speelt bij de geloofwaardigheid van dit soort leugens en valse voorwendsels - naar mijn zeer stellige mening inmiddels - steeds een cruciale rol.
Linkse mensen zijn na de roerige jaren 70 en 80 van de vorige eeuw erg meegaand geworden. Er zijn allerlei linkse dominees opgestaan, die men haast blindelinks gelooft. Ze zitten in de PvdA, SP, GL en even zo goed bij IS (Internationale Socialisten).

Vroeger waren die er niet veel. Mient Jan Faber was ongeveer de eerste en bleek uiteindelijk voor bewapening en vóór het invallen in Irak te zijn. De mensen trappen erin, omdat hun praatjes niet rechts lijken, maar links aandoen.
Jesse Klaver (GL) en Rob Jetten (D66) zijn voorbeelden van nu: typische zelfbenoemde progressieve ofwel linkse dominees. Ze bespelen hun achterban, net als vroeger pastoors en kapelaans. Men volgt ze; vreemd genoeg.
Je mag bijvoorbeeld van die linkse dominees geen onderscheid maken tussen migranten en asielzoekers.
De burgers zitten dan wel niet meer in een kerkgebouw, maar er wordt op allerlei mogelijke manieren dag en nacht op ze ingepraat en onbewust worden ze door vreemde zienswijzes beïnvloed.

En dan heb ik het niet over reclame, die vandaag de dag ook immense vormen aanneemt, maar over politieke beïnvloeding. We moeten in het belang van de Nederlandse economie steeds rechtser worden. Er moet klassenvrede komen. En linkse dominees praten de bevolking dwaalwegen aan. Ergens voelt de burger wel nattigheid, maar kiest ten einde raad dan voor populisten. Veel van deze dominees willen af van het links- en rechts-denken. Maar dan is links uiteindelijk wel veel verder van huis.
Ik noem het hersenspoeling. Net als in Orwell’s 1984. De meest bekende hersenspoelingenlopenvia subtiele, haast niet te vermijden incentives. Dat zijn slimme methodes om - bijvoorbeeld - mensen met een klein inkomen een koophuis aan te smeren of een elektrische auto aan te laten schaffen, of hen te verleiden om te gaan beleggen in aandelen om “later een leuk spaarpotje te hebben”. Of door belastingvoordeeltjes aan te bieden. We kennen toch nog wel de woekerpolis-schandalen? Of ze praten jongeren aan “dat er later voor hen geen goede pensioenen meer zijn”.
Die mensen worden,als ze er dan uiteindelijk op ingaan, wel degelijk automatisch beïnvloed. Je waant jezelf huizenbezitter, maar bent het vaak helemaal niet. Maar je gaat onwillekeurig wel rechtser denken.
Wij moeten dat fenomeen, namelijk hoe we beïnvloed worden via de pers en de media,niet onderschatten. Zo was het al tijdens de Koude Oorlog en nu is het nog steeds zo. Juist bij de zogenaamde linkse media is de beïnvloeding het meest doortrapt. Dingen worden in een subtiel uitgebalanceerd regeltje verstopt in goede en leuke artikelen. Hoofdredacties weten precies wat goed voor ons is. Daar zit al de eerste sturing. Zelfbenoemde 'linkse' dominees of columnisten dragen dan verder met allerlei onbewezen ‘waarheden’ en meningen ook hun steentje bij.
De beïnvloeding gebeurt nu op een uitgekookte manier. En dan hebben we het niet over de reclame en de consument. Maar over politieke beïnvloeding. Het is haast een wetenschap geworden hoe mensen op het verkeerde been te zetten. De bevolking is nog steeds opgedeeld in kerkjes. Met allerlei soorten psychologische, sociologische en communicatie-technieken wordt elke oppositie langzaam maar zeker weggemasseerd.
Er zijn veel soorten ‘linkse kerken’ in links Nederland. Laten we het maar erkennen, dat is beter dan het te verzwijgen. Deze linkse mensen, groepen of partijen geloven – met de nadruk op geloven – tegenwoordig heel erg veel. Meer dan ze zelf denken. Grote groepen linkse mensen denken vaak niet meer in termen van en geloven vaak niet meer in het onderscheid tussen links en rechts. Terwijl rechts dat (uiteraard) wel doet. Die kennen hun belang. Rechts weet ook wel dat de aarde wordt verpest door de kapitalistische winsthonger. Links denkt meer ethisch en moralistisch en ziet niet dat het probleem juist van de rechtse politiek komt. Ook internationaal. Ze denken in termen van de vroegere Derde Weg: iets tussen links en rechts in. (Vergelijkbaar met agnosten die ook niet kunnen kiezen.) Ze denken niet kapitalistisch te zijn, maar willen ook geen socialistische maatschappij.

Dat 'links' beseft eigenlijk niet meer hoe de hazen – geo-politiek en macro-economisch – lopen. Omdat hun ‘dominees’ van Volkskrant, VARA en VPRO zo principieel anticommunistisch of anti-socialistische landen zijn en de drie grotere linkse partijen langzamerhand daar ook mee besmetten.
Ook denken deze linkse groepen verstand van nepnieuws te hebben en dat altijd wel te kunnen herkennen. Men denkt te veel dat Reuters, The Times, Der Spiegel, de VARA of de VPRO wel neutraal zijn. Van belang ? voor de strekking van dit artikel ? is te vermelden dat de uitvinders van de term ‘Linkse Kerk’ niet doelen op de communisten.
We hebben er de laatste jaren veel staaltjes van gezien dat links eigenlijk zit te slapen, maar communisten juist niet: Syrië, pensioenen, Joegoslavië, Rusland, Lybië, Hongkong, etc.. Men trapt makkelijk in de verhaallijnen – de frames ? uit de USA via het persbureau Reuters. De gelovigen uit de ‘linkse kerk’ steunen zoals we steeds maar weer zien, bijna altijd de pogingen tot regime changes (contra-revoluties) (zoals recent in Venezuela en nu in Hongkong). De communisten in ieder geval niet. Die verdedigen de revoluties en de socialistische landen.
De vrijdenkers moeten dat fenomeen – hoe we met rechtse praatjes beïnvloed worden – niet onderschatten. De politieke beïnvloeding was er al tijdens de Koude Oorlog; en het is nog steeds zo. Er zijn goede boeken over die leugens van toen en nu geschreven [1] [2] [3].
In twee van mijn vorige artikelen voor de Vrijdenker “GroenLinks heeft het kaas van zijn brood laten eten” en “Het ongelukkige van idealisme” schreef ik al over medialeugens en had ik het al impliciet over geloven i.p.v. echt de belangen behartigen van de werkende bevolkingen fenomenen echt wetenschappelijk uitzoeken.

In het begrip ‘linkse kerk’ is het woord kerk niet voor niets voor een deel waar. Pikken wij dat de vrijdenkers als onderdeel van de ‘linkse kerk’ worden gezien? Of maken we wèl onderscheid tussen geloven en wetenschap?
Anton Constandse zou het wel geweten hebben.

Bronnen en verwijzingen:
[1] Jacques Pauwels, “De Groote Klassenoorlog”, EPO Antwerpen, 2018
[2] Jacques Pauwels, “De mythe van de goede oorlog. De Verenigde Staten en de Tweede Wereldoorlog”, EPO Antwerpen, 2007
[3] Tom Zwitser, “Permafrost”, De Blauwe Tijger, 2018

Oktober 2019